Διότι εἶναι χρέος καί καθήκον.

Δέν πετάς κληρονομιές!
Τέτοιες, σάν καί αυτήν, που σε τοποθετοῦν σε κάποιο βάθρο αξιῶν. Κληρονομιές τῆς ποιότητας, τῆς ἐξέλιξης, τῆς ἐκλέπτυνσης τοῦ κυττάρου.

Τί κληρονομιά κι᾽αὐτή!
Γυναίκα γεννήθηκα.
Με πόσες ἰδιότητες με ἤθελε ἡ κοινωνία τοῦ ἄλλοτε καί μέ πόσες μέ θέλει ἡ σημερινῆ;
Ἡ τοῦ ἄλλοτε μέ ἤθελε νά συμβολίζω καί νά ἐφαρμόζω τίς πανάρχαιες ἰδιότητες τῆς γυναικείας φύσης. Τῆς καθημερινῆς ἕως ἐκείνης τῆς Μούσας.
Ἡ σημερινή πῶς ἀκριβῶς με θέλει;
Τί ἀφαιρεῖ, διαχρονικό, καταξιωμένο, ἀρχαιοπαράδοτο στήν πορεία τῶν αἰώνων; Καί τί προσθέτει νέο, ἀφηρημένο, ἐπιτακτικό, ἐφήμερο, πλαστό καί ὄχι πηγαῖο τε ρόλο καί πράξη;

Τί κληρονομιά κι᾽αυτή!
Σύζυγος ἀξιώθηκα νά γίνω.
Ρόλος ἐπίκτητος τῆς γυναικεῖας φύσης, ὁ ρόλος αὐτός. Ἀνάγκη ἐσωτερική νά τόν βιώσω.

Πόσο ὁ σύζυγος τοῦ ἄλλοτε γνώριζε συνειδητά ἤ ὑποσυνειδήτα, να πιστεύει, γιά να εἶναι ἡ κυρά καί ἡ ἀρχόντισσα καί ἀφανής ἥρωας τοῦ σπιτικοῦ της;

Πόσο νοιαζόταν γιά τά "ἐν οἴκῳ μή ἐν δήμῳ" σταθερά νά πορευθεῖ, στήν πορεία τη συζυγική, μέ τίμημα προσωπικό, ἀλλά συνάμα ἀνάγκη ἐσωτερικοῦ πιστεύω, νά δώσει τόν καλλίτερο ἑαυτό της μ᾽ὅ,τι ἡ φύση της, και ἡ Φύση τῆς διέθετε;

Γαλουχημένη ἀκόμη μέ τό "θά μάθω νά τόν ἀγαπῶ", γι' αὐτόν πού θά᾽ρθεῖ νά μοιράσει μαζί του τα νειάτα της καί τήν ὑπόλοιπη ζωή της, μέ τήν ἐλπίδα, ὥς τά βαθειά γεράματα μαζί.

Σύζυγος σημερινή, τί θέλω, τί ζητῶ, τί δίνω καί τί παίρνω;

Πόσο παροδική, ἀναλώσιμη καί καταναλωτική μέ προκαλεῖ νά γίνω καί νά εἶμαι, ἡ κοινωνία ἡ παραπλανητική τοῦ σήμερα; Πόσο μέ ξεγελᾶ καί ξεστρατίζω στή σύγχυση τῶν αἰσθήσεων, στην ἀπιστία τῶν ἄλλοτε "πιστεύω";

"Όταν το πνεύμα και η ψυχή καρπίζουν", Όλγα Χέλμη - Παπαγεωργίου, εκδ. Αρμός, ISBN: 978-960-527-581-1

Σελ. 122 -125